มีวรรณกรรมจำนวนมากที่เราอ่านไม่จบ และมีความทรงจำมากมายที่เราใช้ชีวิตอยู่กับมันโดยไม่เคยปิดบทสรุปให้เรียบร้อย บางครั้งทั้งสองอย่างนี้ก็เหมือนกันอย่างไม่น่าเชื่อ—มันไม่ยอมให้เรารู้คำตอบทั้งหมด แต่กลับทิ้งคำถามให้เราเป็นคนเติมช่องว่างเอง วรรณกรรมไม่ใช่แค่ตัวหนังสือ แต่เป็นกระบวนการที่ทำงานกับเราอย่างเงียบ ๆ เมื่อเราอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง เราไม่ได้อ่านเพียงเรื่องราวของตัวละคร แต่เราอ่าน “ตัวเราในช่วงเวลานั้น” ไปด้วย ความรู้สึก ความคิด ความไม่มั่นใจ ความฝันของเราในวัยหนึ่ง กลายเป็นตัวกรองที่ทำให้เราเข้าใจเนื้อหาแบบเฉพาะตัว บางคนอ่านนิยายความรักในวัยมัธยมแล้วร้องไห้ ทั้งที่ตอนโตกลับมามองมันเป็นเรื่องธรรมดา บางคนอ่านหนังสือปรัชญาแล้วรู้สึกเหมือนโลกเปิดออก ก่อนจะปิดเล่มแล้วลืมมันในตู้หนังสือไปอีกหลายปี เหมือนความทรงจำที่เราเคยมีในวัยเด็ก—ชัดเจนในบางช่วง สลายไปในบางหน้า ความทรงจำที่ไม่เคยครบถ้วน ความทรงจำของมนุษย์ไม่ใช่การบันทึก—มันคือการแต่งเติมซ้ำไปเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เรานึกถึงเหตุการณ์ เราไม่ได้ “เรียกข้อมูล” แต่เรา…

Continue Reading